یه چیزی میگی،یه چیزی میشنوی!شاید هم نه به احتمال زیاد و یا صد در صد شما هم دیدید که گاهی نمیش تشخیص داد که آدمایی که اطراف هستن البته معذرت میخوام دیوانه هستن یا سالم.راستش رو بخواید چند مدت پیش داخل خط واحد نشسته بودم چیزایی میدیدم که نمی دونستم بخندم یا گریه کنم،میگید چرا؟الان بهتون میگم.نگاه آدما به خصوص جوانان و نوجوانان وحشی خورد سال که میکردم می دیدم یکی داره میخنده یکی داه گریه میکنه یکی عصبانیه یکی غمگینه یکی در حالت تعجب هست یکی در حالت ترس یکی در حالت اضطاب یکی در حالت روده بر شدن یکی در حال فکر کردن و هزار حالت دیگر!
خب نگاه کردم دیدم بله همه سرشون پایین و داخل دستگاه پر ماجرایی به نام گوشی همراه هستن و نزدیک به چندین نفر هم در حال بازرسی از شبکه های اجتمائی مثل وات ساپ،وایبر،تانگو،فیسبوک و هزار و یک شبکه دیگر که اسمشونم به ذهنم نمیرسه آخه چرا؟چرا این جور شدیم؟طرف چنان غرق در این دستگاه کوچک حالا یابزرگ بود که اگه آقاسی راننده ایستگاه ها رو یادآوری نمیکرد اصلا فکر رسیده به خونه یا جاهایی که باید میرفتن رو نمیکردن
چنان طرف یه لحظه عصبانی میشد که انگار بهش گفتن که میخوان یارانتو قطع کنن!!!
البته نگاهش به گوشی همراهش بودا
اصلا مهمونی های امروزی رو دیدین؟فقط شده سلام و خداحافظ،دیگه کسی نگاه هم نمیکنه هر که یه گوشه از پزیرایی یا حتی تو آشپزخونه اصلا هر جایی که نت خوب داشته باشه جا خشک میکنن،اصلا احوال هم نمیپرسن که چطوری؟چه کار میکنی؟اصلا دیگه به زور با پدر مادرخودشون حرف میزنن
آخه من اینا رو کجای دلم بزارم؟
دیگه خواهر به خواهر برادر به برادر نگاه نمیکنه.
دیگه کلاس و شخصیت رو توی این میبینن که از طریق شبکه های اجتمائی احوال همو بپرسن
دیگه از من به شما نصیحت که یه کمی فقط کمی رو رفتارهاتون فکر کنید